neocranio

Νεο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια - ΒΙΩΜΑΤΑ και ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ από την εκπαίδευση και Συνεδρίες

Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία - Μαρτυρίες και Εμπειρίες της εξέλιξης του ανθρωπου στην διάρκεια της εκπαίδευσης

Natasha και Άρη,

Κοιτάζοντας την "σταδιοδρομία" μου όλα αυτά τα χρόνια νιώθω ότι με την προσκόλλησή μου σε "συντρόφους", "πατεράδες", "φίλους", "συγγενείς" κτλ. έχανα μεγάλα κομμάτια του εαυτού μου. Γιατί ποιός θα ήθελε να δει τον "θυμωμένο" εαυτό μου; Τον "λάθος", τον "αλήτη", τον "ανίκανο", τον "μίζερο", τον "αδύναμο"; Η "προσαρμογή" μου στα γούστα των άλλων για λίγη αποδοχή και συντροφικότητα με οδηγούσε αναγκαστικά να θυσιάζω μεγάλα και σημαντικά κομμάτια του εαυτού μου.
Το σώμα μου υπομονετικά άρχισε να μου στέλνει μηνύματα ξεκινώντας από μοναξιές, μετά μιζέριες, ύστερα θυμούς σε άκυρες περιπτώσεις, μετά πόνους.. Και όλα αυτά συνοδεύονταν με μια λάγνα συναισθηματική αδηφαγία η οποία δεν είχε ούτε κορεσμό ούτε τελειωμό. Είχα καταλήξει συνειδητά να βλέπω πως πλέον ζητιάνευα, εκλιπαρώντας για λίγη αγάπη, λίγη στοργή και αποδοχή από τους γύρω μου. Και όταν ήμουν τυχερός και την λάμβανα δεν μπορούσα να την γευτώ... Σαν ένα λάθος κομμάτι του παζλ που προσπαθούσα με το ζόρι να το χωρέσω στην ζωή μου. Η ανικανότητά μου πλέον να αντιδράσω με έφερε σε δυστυχία.

Προ διετίας το σώμα μου με "γείωσε" με ένα ΣωματοΣυναισθηματικό κρεσέντο στέλνοντάς με στο κρεβάτι για πολύ καιρό παρέα με Κατάθλιψη και Κρίσεις Πανικού. Η απόγνωση με έστειλε να ψάχνω δεξιά και αριστερά για "λύσεις" οι οποίες με τρόμαζαν όταν κατέληγαν σε φάρμακα και ψυχολογικές παρεμβάσεις. Κατάλαβα πως δεν ήθελα κάτι "δραστικό". Αρκετά με την "δράση". Παντού "δράση" στην καθημερινότητα. Αυτό που συνειδητοποίησα εξ αρχής με τις συνεδρίες της Νεο-κρανιοιερής Θεραπείας, ήταν πως τελικά αναζητούσα μια "φωλίτσα". Λίγη ηρεμία. Λίγες συνεδρίες χρειάστηκαν για να συνειδητοποιήσω τελικά πως αυτή η φωλίτσα ήταν μέσα μου. Ήταν στην καρδιά μου. Ήταν Η Καρδιά μου η ίδια.

Όλα τα λόγια του κόσμου είναι λίγα για να περιγράψω την χαρά και την δύναμη που με πλημμύρισε αυτή η εμπειρία. Το να έχω παρέα τον "αλήτη" τον "μίζερο" τον "κακό" και άλλους πολλούς από τους εαυτούς μου με έκανε πιο γεμάτο. Ο φόβος του "ποιός θα ήθελε δει αυτά τα taboo κομμάτια μου" έφυγε με την συνειδητοποίηση του ότι όταν τελικά αγκάλιαζα αυτά τα κομμάτια δεν έβγαιναν με "άσχημο" τρόπο! Συνειδητοποίησα πως όσο τα κρατούσα εγκλωβισμένα τόσο αυτά με την παραμικρή ευκαιρία πετάγονταν με πίεση σαν τον ατμό από μια χύτρα ταχείας βράσης (με τις αντίστοιχες "καταστροφικές" συνέπειες). Αντιθέτως όσο είμασταν "φίλοι" αυτοί οι εαυτοί όχι απλά δεν με έφερναν σε δύσκολη θέση.. τουναντίον με βοηθούσαν να ξεπεράσω τις δυσκολίες που συναντούσα και συναντώ στην καθημερινότητά μου. Τους εμπιστεύομαι και νιώθω την χαρά στο σώμα μου! Η εμπιστοσύνη η οποία ήρθε με την συνάντησή μου με το συναίσθημά μου.. με την καρδιά μου!

Σας ευχαριστώ Natascha και Άρι που ήσασταν συνοδοιπόροι σε αυτήν την τρικυμιώδες αλλά και συναρπαστική μανούβρα της ζωής μου! Ανυπομονώ να γνωρίσω και τους υπόλοιπους 2392036945 εαυτούς μου και με αυτούς να μοιραστώ μια μεγάλη αγκαλιά :)

Γιώργος Σ.
Μάρτιος 2017

 

< Επιστροφή
ΕΠΑΝΩ