Νεο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια - ΒΙΩΜΑΤΑ, ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ και ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ από Συνεδρίες Νεο-ΚΡΑΝΙΟΙΕΡΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία - Μαρτυρίες και Εμπειρίες μέσα από τις συνεδρίες της ΝΕΟ-ΚΡΑΝΙΟΙΕΡΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ όταν υπάρχουν ίλιγγοι και Ζαλάδες!Η Αλεξία μας παρακάλεσε να γράψουμε την ιστορία της δικής της εξέλιξης μέσα από μερικές συνεδρίες με την Νέο-ΚΡΑΝΙΟΙΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ και αφού την διάβασε μας παρακάλεσε να σας την προσφέρουμε εδώ στην ιστοσελίδα μας.
Η ιστορία της Αλεξίας Κ. ξεκίνησε με τους ιλίγγους και τις ζαλάδες μερικούς μήνες πριν έρθει σε εμάς, οι οποίο της έφεραν τέτοια ανασφάλεια που δεν μπορούσε να βγαίνει από το σπίτι της χωρίς τον φόβο να πέσει και να τραυματιστεί, πράγμα που συναίβει αρκετές φορές. Ήρθε να δοκιμάσει και τον δρόμο της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπείας. Την ενημέρωσα ότι εμείς δεν είμαστε Θεραπευτές που θα σε θεραπεύσουμε και θα σου πάρουμε τον ίλιγγο αλλά με υπομονή και με εμπιστοσύνη θα μπορέσει το σώμα σου να σου αποκαλύψει τι συμβαίνει με εσένα. Οι τεχνικές της κλασικής ΚρανιοΙερής Θεραπείας, όσες και να εφαρμόσεις εδώ δεν κάνουν τίποτα μα απολύτως τίποτα! Διότι η αιτία βρίσκεται πολύ πιο βαθιά από το σωματικό σύμπτωμα…
Στην δεύτερη της συνεδρία εμφανίζεται εκεί που η Αλεξία είναι σε επαφή με τα αυτιά της, δηλαδή στρέφει την προσοχή της εκεί για να επικοινωνήσει εμφανίζεται το σκηνικό εκείνο από την παιδική της ηλικία που σαν οχτάχρονο παιδάκι κλαίει κρυφά από τον πατέρα και τα αδέρφια της γιατί πονάει πάρα πολύ από τον ξαφνικό χαμό της μητέρας της. Και όλοι της έλεγαν να είναι δυνατή και να μην τους το δείχνει πως πονάει γιατί θα τους στεναχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρούμενο παιδί όταν είναι με τους άλλους στην οικογένεια και όταν δεν την βλέπου αποσύρεται σε μια γωνιά της αυλής και κουλουριάζεται και κλαίει τον μεγάλο πόνο της απώλειας της μαμάς της. Κανένας δεν με κατανοεί ότι ΠΟΝΑΩ.
Με το πέρασμα των χρόνων καλύφθηκε αυτός ο πόνος διότι υπάρχει και η έμφυτη ανάγκη στο σώμα για να ησυχάσει κάπως για να μπορεί να διαχειριστεί την καθημερινότητά της. Ενήλικη μέσα από την ψυχοθεραπεία που έκανε «δούλεψε» αυτό το τραύμα της, αλλά για να εμφανιστεί στην συνεδρία κάτι ακόμη δεν εκφράστηκε ή δεν δουλεύτηκε. Στην συνεδρία εμφανίστηκε πολύ ξεκάθαρα και βιωματικά πόσο ή ίδια απεχθανόταν αυτό το μικρό κοριτσάκι που δεν ήταν δυνατό και κρυβόταν για να αφήσει τα δάκρυά της να κυλήσουν και να μην την δουν. Η μικρή αυτή όμως υπάρχει μέσα της και ζητάει ΑΠΟΔΟΧΗ, όπως υπάρχει και στον καθένα μας το μικρό παιδί το οποίο όσο και να μεγαλώσουμε είναι εκεί για να μας δείχνει τις ανάγκες μας και να τις προσφέρουμε στον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητά μας. Στην συνεδρία αυτή αγωνιζόταν να την απομακρύνει από το σκηνικό που ζούσε στην συνεδρία και όσο το προσπαθούσε τόσο ο ίλιγγος δυνάμωνε ακόμη και στην ξαπλωμένη θέση που ήταν στο κρεβάτι μασάζ. Με την ΑΠΟΔΟΧΗ ότι ακόμη δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί την ύπαρξη αυτής της μικρής που με την παρουσία της κατά κάποιον τρόπο την έκαμνε ρεζίλη, έκλεισε η συνεδρία και έφυγε μαζί με τους ιλίγγους της αλλά σε πιο ήπιο βαθμό. Το σώμα δείχνει πως κάτι που είσαι έτοιμη να κλείσεις σαν κεφάλαιο της ζωής σου και δεν το κάνεις θα υποφέρεις, μέχρι να μπορέσεις να το αποδεχτείς ότι: «και αυτή είμαι η αδύναμη» και να αγαπήσεις με την ΚΑΡΔΙΑ σου αυτή την αδύναμη μέσα σου…
Ωστόσο μπήκε μέσα της ο σπόρος του διαφορετικού δρόμου που της έδειξε η Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια. Κατ’ αρχάς δηλαδή η ΑΠΟΔΟΧΗ ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι είμαι και αδύναμη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να αποκτήσω επίγνωση. Το δεύτερο βήμα είναι να δω πόσο υποφέρω με το να μην αποδέχομαι ένα σημαντικό μου κομμάτι. Το σώμα σ’ αυτές στις περιπτώσεις είναι απλόχερο και μας το δείχνει μερικές φορές με πολύ πόνο. Όχι επειδή είναι εκδικητικό αλλά αλλιώς δεν έχει άλλον δρόμο να μας το επισημάνει, ότι δηλαδή δεν μπορεί άλλο να μας στηρίξει όταν εμείς θέλουμε να υπερβαίνουμε τα όριά μας. Γιατί αν δεν δείξεις ότι είσαι και ΑΔΥΝΑΜΟΣ, τότε κινείσαι συνεχώς πέραν των ορίων της αντοχής σου.Στην Τρίτη της συνεδρία στην οποία ήρθε πάλι με τους ιλίγγους της εμφανίστηκε σχεδόν με το ξεκίνημα η εικόνα της μικρής που θέλει μια αγκαλιά και μόνον και τίποτα άλλο. Συγκινείται βλέποντας αυτό το μικρό πλάσμα πόσο ανάγκη έχει να το αγκαλιάσουν και να το αποδεχτούν χωρίς να το κρίνουν! Όσο μένει όμως ακίνητη και δεν κάνει το βήμα να προσφέρει αυτή την αγκαλιά στην μικρή τώρα στην συνεδρία ο ίλιγγγός της μεγαλώνει μέχρι που μου λέει ότι δεν αντέχει άλλο να γυρίζουν όλα γύρο της και δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς σταθερό. Και η μικρή της λέει: «Πάρε με στην αγκαλιά σου!» Και μέσα στην απόγνωσή της ανοίγει την αγκαλιά της και την παίρνει μέσα της σαν σανίδα σωτηρίας. Το σώμα της αρχίζει να χαλαρώνει, η αναπνοή της να γίνεται πιο εύκολη και ανάλαφρη και της μικρής το σώμα να λιώνει πραγματικά μέσα στην αγκαλιά της. Αυτό ήταν!!! Με μιας εξαφανίζονται οι ίλιγγοι και έχει την αίσθηση ότι μετά από πολύ καιρό πατάει γερά στα πόδια της και η γη δεν θα υποχωρήσει κάτω από τα πόδια της. Παίρνει την απόφαση να ακούει το σώμα της όταν αυτό της δείχνει ότι έφτασε στα όριά του ή μάλλον στα όριά της και δεν χρειάζεται να τρέχει για να αποδείξει ότι τα ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ. Στην επόμενη συνεδρία της που ήταν και η τελευταία μετά από έναν μήνα περίπου, ήρθε χαρούμενη που βρήκε τον δικό της δρόμο να διαχειρίζεται τις αδυναμίες της έχοντας επαφή σε καθημερινή βάση με την μικρή Αλεξία. Έκτοτε μετά από εννέα μήνες έκανε μια συνεδρία ακόμη για να «κατοχυρώσει» την επαφή με το σώμα της και οι ίλιγγοί της δεν επανήλθαν ξανά!
Natasha και Αρη,
σας ευχαριστώ από Καρδιάς για το Ταξίδι μου και για την ευτυχία που νοιώθω σεβόμενη εμένα και το σώμα μου και που δεν υποφέρω άλλο πλέον!
Αλεξία Κ.
< Επιστροφή
