neocranio

Με την Νεο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία τι κάνουμε σε Ιλίγγους και Ζαλάδες

Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια – Τι κάνουμε όταν υπάρχουν ίλιγγοι και Ζαλάδες και Βούιζμα στ' αυτιά
Ζαλάδες, Ίλιγγοι, Βούιζμα και πίεση των αυτιών και τι κάνουμε στις συνεδρίες της Νεο-ΚρανιοΙερής Θεραπείας

Τα αυτιά μας είναι το μοναδικό όργανο που δεν μπορούμε να το κλείσουμε, όπως π.χ. τα μάτια μας όταν θέλουμε να ξεκουραστούμε ή να κάνουμε Διαλογισμό ή να κλείσουμε γενικά την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και με το φως. Τα αυτιά μας όσο και να προσπαθήσουμε να τα «βουλώσουμε» δεν θα τα καταφέρουμε γιατί δεν υπάρχει σχεδόν καμία μέθοδος να μας αποκλείσει από τους ήχους του έξω κόσμου. Ακόμη και αν τα καταφέρουμε με πολύ καλά μέσα τα οποία απομονώνουν όλους τους ήχους θα ακούμε την καρδιά μας και μάλιστα πολύ δυνατά. Από δική μου εμπειρία όταν πριν 35 χρόνια πειραματιζόμασταν με διάφορες μεθόδους Διαλογισμού έκανα και τον Διαλογισμό του λεγόμενου «Samadhi Tank» ή αλλιώς «Lilly Tank». Τι είναι αυτό το Samadhi Tank? Αυτό είναι να φανταστείτε ένα μεγάλο κουτί διαστάσεων π.χ. 3mΜήκος X 1,5mΠλάτος X 1,6mΎψος, το οποίο ήταν γεμάτο μέχρι την μέση με διαλυμένο χλωριούχο μαγνήσιο γύρο στα 23% και σε μια θερμοκρασία 36-17 βαθμούς και με πολύ καλή ηχομόνωση ώστε να μην ακούγεται τίποτα όταν μπαίνει κανείς μέσα και κλείνει η πόρτα. Εκεί λογω του διαλύματος του αλατιού 25% MgCl επιπλέεις χωρίς να βάζεις καμία προσπάθεια και το κεφάλι βυθίζεται όσο να είναι τα αυτιά κάτω από την επιφάνεια του μίγματος. Το μόνο πράγμα που ακούς είναι ο χτύπος της καρδιάς σου. Για άλλους ήταν ΕΥΛΟΓΙΑ και για άλλους η ΦΡΙΚΗ το να είσαι σε απόλυτη ησυχία και μόνο με εσένα σε επαφή.
Σαν να ήσουν αποκομμένος από τους ήχους που σου δίνουν την επαφή με το περιβάλλον και τον κόσμο. Το νοιώθω είναι ξαφνικά στο επίκεντρο της στιγμής του ΕΔΩ και του ΤΩΡΑ.
Εκεί έκανα την πρώτη εμπειρία πόσο σημαντικό πράγμα είναι για τον καθένα μας η ΑΚΟΗ σαν αίσθηση. Και αυτή η ακοή μας είναι πολύ άμεσα συνδεδεμένη με αυτό που νοιώθουμε και αν το εκφράζουμε ή όχι.
Όταν ξαφνικά αρχίζουν οι ίλιγγοι, ή οι ζαλάδες ή παύει η αίσθηση της ΑΚΟΗΣ να λειτουργεί δηλαδή ξυπνάς ξαφνικά ένα πρωί και δεν ακούς τίποτα εντελώς!!! Τότε καλό είναι να ακολουθήσεις μεν όλο το πρωτόκολλο των εξετάσεων για να εφησυχαστείς ότι οργανικά τίποτα δεν έχω αλλά από εκεί και πέρα άρχισε να το ψάχνεις «Τι κάνω εγώ ώστε το σώμα μου να σταματήσει να σκούει».
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν είναι ΚΑΝΟΝΑΣ ότι δηλαδή αν δεν εκφράζομαι συναισθηματικά τότε θα έχω πρόβλημα με την ακοή μου. Το σώμα μας όμως έχει την σοφία και ξέρει που θα εμφανίσει ένα σύμπτωμα για να ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ. Να ξυπνήσουμε και να δούμε τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε για το δικό μας όφελος και λέμε ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ!
Επειδή δεν υπάρχει κάποια οργανική δυσλειτουργία όσα φάρμακα και να πάρεις ακόμη και ομοιοπαθητική αγωγή δεν θα μπορέσεις να απαλλαγείς ή αν απαλλαγείς δεν θα είναι με διάρκεια. Κατ’ αρχάς αφουγκράσου τι δεν θέλεις να ακούσεις, τι σ’ ενοχλεί απ’ αυτά που ακούς και δεν λες φτάνει πια δεν θέλω να εκτίθεμαι σε αυτήν την φασαρία των άλλων κτλ.
Θα σας αναφέρω εδώ την ιστορία της Αλεξίας που ήρθε για να κάνει συνεδρία Νέο-ΚρανιοΙερής Θεραπείας γιατί είχε Συμπτώματα ιλίγγων ή αλλιώς Vertigo με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να εργαστεί.
Η ιστορία της Αλεξίας Κ. ξεκίνησε με τους ιλίγγους και τις ζαλάδες μερικούς μήνες πριν έρθει σε εμάς, οι οποίο της έφεραν τέτοια ανασφάλεια που δεν μπορούσε να βγαίνει από το σπίτι της χωρίς τον φόβο να πέσει και να τραυματιστεί, πράγμα που συναίβει αρκετές φορές. Ήρθε να δοκιμάσει και τον δρόμο της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπείας. Την ενημέρωσα ότι εμείς δεν είμαστε Θεραπευτές που θα σε θεραπεύσουμε και θα σου πάρουμε τον ίλιγγο αλλά με υπομονή και με εμπιστοσύνη θα μπορέσει το σώμα σου να σου αποκαλύψει τι συμβαίνει με εσένα. Οι τεχνικές της κλασικής ΚρανιοΙερής Θεραπείας, όσες και να εφαρμόσεις εδώ δεν κάνουν τίποτα μα απολύτως τίποτα! Διότι η αιτία βρίσκεται πολύ πιο βαθιά από το σωματικό σύμπτωμα…
Στην δεύτερη της συνεδρία εμφανίζεται εκεί που η Αλεξία είναι σε επαφή με τα αυτιά της, δηλαδή στρέφει την προσοχή της εκεί για να επικοινωνήσει εμφανίζεται το σκηνικό εκείνο από την παιδική της ηλικία που σαν οχτάχρονο παιδάκι κλαίει κρυφά από τον πατέρα και τα αδέρφια της γιατί πονάει πάρα πολύ από τον ξαφνικό χαμό της μητέρας της. Και όλοι της έλεγαν να είναι δυνατή και να μην τους το δείχνει πως πονάει γιατί θα τους στεναχωρήσει. Έτσι παίζει το χαρούμενο παιδί όταν είναι με τους άλλους στην οικογένεια και όταν δεν την βλέπου αποσύρεται σε μια γωνιά της αυλής και κουλουριάζεται και κλαίει τον μεγάλο πόνο της απώλειας της μαμάς της. Κανένας δεν με κατανοεί ότι ΠΟΝΑΩ.
Με το πέρασμα των χρόνων καλύφθηκε αυτός ο πόνος διότι υπάρχει και η έμφυτη ανάγκη στο σώμα για να ησυχάσει κάπως για να μπορεί να διαχειριστεί την καθημερινότητά της. Ενήλικη μέσα από την ψυχοθεραπεία που έκανε «δούλεψε» αυτό το τραύμα της, αλλά για να εμφανιστεί στην συνεδρία κάτι ακόμη δεν εκφράστηκε ή δεν δουλεύτηκε. Στην συνεδρία εμφανίστηκε πολύ ξεκάθαρα και βιωματικά πόσο ή ίδια απεχθανόταν αυτό το μικρό κοριτσάκι που δεν ήταν δυνατό και κρυβόταν για να αφήσει τα δάκρυά της να κυλήσουν και να μην την δουν. Η μικρή αυτή όμως υπάρχει μέσα της και ζητάει ΑΠΟΔΟΧΗ, όπως υπάρχει και στον καθένα μας το μικρό παιδί το οποίο όσο και να μεγαλώσουμε είναι εκεί για να μας δείχνει τις ανάγκες μας και να τις προσφέρουμε στον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητά μας. Στην συνεδρία αυτή αγωνιζόταν να την απομακρύνει από το σκηνικό που ζούσε στην συνεδρία και όσο το προσπαθούσε τόσο ο ίλιγγος δυνάμωνε ακόμη και στην ξαπλωμένη θέση που ήταν στο κρεβάτι μασάζ. Με την ΑΠΟΔΟΧΗ ότι ακόμη δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί την ύπαρξη αυτής της μικρής που με την παρουσία της κατά κάποιον τρόπο την έκαμνε ρεζίλη, έκλεισε η συνεδρία και έφυγε μαζί με τους ιλίγγους της αλλά σε πιο ήπιο βαθμό. Το σώμα δείχνει πως κάτι που είσαι έτοιμη να κλείσεις σαν κεφάλαιο της ζωής σου και δεν το κάνεις θα υποφέρεις, μέχρι να μπορέσεις να το αποδεχτείς ότι: «και αυτή είμαι η αδύναμη» και να  αγαπήσεις με την ΚΑΡΔΙΑ σου αυτή την αδύναμη μέσα σου…
Ωστόσο μπήκε μέσα της ο σπόρος του διαφορετικού δρόμου που της έδειξε η Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια. Κατ’ αρχάς δηλαδή η ΑΠΟΔΟΧΗ ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι είμαι και αδύναμη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να αποκτήσω επίγνωση. Το δεύτερο βήμα είναι να δω πόσο υποφέρω με το να μην αποδέχομαι ένα σημαντικό μου κομμάτι. Το σώμα σ’ αυτές στις περιπτώσεις είναι απλόχερο και μας το δείχνει μερικές φορές με πολύ πόνο. Όχι επειδή είναι εκδικητικό αλλά αλλιώς δεν έχει άλλον δρόμο να μας το επισημάνει, ότι δηλαδή δεν μπορεί άλλο να μας στηρίξει όταν εμείς θέλουμε να υπερβαίνουμε τα όριά μας. Γιατί αν δεν δείξεις ότι είσαι και ΑΔΥΝΑΜΟΣ, τότε κινείσαι συνεχώς πέραν των ορίων της αντοχής σου.

Στην Τρίτη της συνεδρία στην οποία ήρθε πάλι με τους ιλίγγους της εμφανίστηκε σχεδόν με το ξεκίνημα η εικόνα της μικρής που θέλει μια αγκαλιά και μόνον και τίποτα άλλο. Συγκινείται βλέποντας αυτό το μικρό πλάσμα πόσο ανάγκη έχει να το αγκαλιάσουν και να το αποδεχτούν χωρίς να το κρίνουν! Όσο μένει όμως ακίνητη και δεν κάνει το βήμα να προσφέρει αυτή την αγκαλιά στην μικρή τώρα στην συνεδρία ο ίλιγγγός της μεγαλώνει μέχρι που μου λέει ότι δεν αντέχει άλλο να γυρίζουν όλα γύρο της και δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς σταθερό. Και η μικρή της λέει: «Πάρε με στην αγκαλιά σου!» Και μέσα στην απόγνωσή της ανοίγει την αγκαλιά της και την παίρνει μέσα της σαν σανίδα σωτηρίας. Το σώμα της αρχίζει να χαλαρώνει, η αναπνοή της να γίνεται πιο εύκολη και ανάλαφρη και της μικρής το σώμα να λιώνει πραγματικά μέσα στην αγκαλιά της. Αυτό ήταν!!! Με μιας εξαφανίζονται οι ίλιγγοι και έχει την αίσθηση ότι μετά από πολύ καιρό πατάει γερά στα πόδια της και η γη δεν θα υποχωρήσει κάτω από τα πόδια της. Παίρνει την απόφαση να ακούει το σώμα της όταν αυτό της δείχνει ότι έφτασε στα όριά του ή μάλλον στα όριά της και δεν χρειάζεται να τρέχει για να αποδείξει ότι τα ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ. Στην επόμενη συνεδρία της που ήταν και η τελευταία μετά από έναν μήνα περίπου, ήρθε χαρούμενη που βρήκε τον δικό της δρόμο να διαχειρίζεται τις αδυναμίες της έχοντας επαφή σε καθημερινή βάση με την μικρή Αλεξία. Έκτοτε μετά από εννέα μήνες έκανε μια συνεδρία ακόμη για να «κατοχυρώσει» την επαφή με το σώμα της και οι ίλιγγοί της δεν επανήλθαν ξανά!

 

< Επιστροφή
ΕΠΑΝΩ