Ακου την ΚΑΡΔΙΑ σου, όταν σου δείχνει Ταχυκαρδίες, Αρρυθμίες, Βάρος κλπ.
Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια – Αφουγκράσου την Καρδιά σου στις Ταχυκαρδίες και τις Αρρυθμίες της το βάρος και την δυσφορία της! κάτι έχει να σου Πει….
Ο Νίκος Σ. μοιράζεται εδώ τις εμπειρίες του με την Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία.Πως μέσα από τις Συνεδρίες της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας που έκανα, βρήκα την κατανόηση για μένα και την Καρδιά μου και αυτό ήταν κίνητρο για μένα να ξεκινήσω την εκπαίδευση της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας.
Η ιστορία μου αρχίζει με την δήλωσή μου στην διάρκεια της τρίτης μου συνεδρία με την Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια:
“Δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αγαπήσει και να εμπιστευτεί ποτέ κανέναν…”
Όταν το πεις αυτό το πράγμα όμως εντελώς συνειδητά και είσαι πεπεισμένος και το εννοείς, τότε έχεις υπογράψει και υποσημειώσει την αυτοκαταστροφή και τον μαρασμό σου!
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τον προσωπικό μου Γολγοθά και την προσωπική μου εμπειρία γιατί δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που κουβαλάνε τέτοιες ή παρόμοιες πεποιθήσεις μέσα τους, όπως και εγώ και πως λυτρώθηκα μέσα από τις συνεδρίες και την εκπαίδευση της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας. Πολλές φορές δεν το ξέρουμε καν και άλλες φορές ζούμε εντελώς συνειδητά με αυτές και μετά απορούμε γιατί αρρωσταίνουμε χωρίς να μπορούμε να συνδέσουμε το πόσο μεγάλη επιρροή έχουν τα «Πιστεύω» και οι «Αρχές» μας στην υγεία μας.
Ο Φόβος να πληγωθούμε μας κρατά μακριά από το συναίσθημά μας
Στα 45 μου χρόνια άρχισα να απορώ γιατί δεν μπορώ να εμπιστευτώ και να αγαπήσω, όπως μου το περιγράφανε κατά καιρούς πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι και φίλοι. Το πώς ένιωθαν, δηλαδή, όταν υπήρχε αγάπη μέσα τους ή η αίσθηση του αφήνομαι χωρίς να φοβάμαι μην τυχόν και πληγωθώ. Για μένα, οι περιγραφές τους και η λάμψη που έβλεπα στο βλέμμα τους, όταν μου μιλούσαν κυριευμένοι από αυτό τους το συναίσθημα, ήταν κάτι άγνωστο και ακατανόητο. Άρχισα να υποψιάζομαι την αιτία που μερικές σχέσεις μου
τελείωναν με αυτήν ακριβώς την κριτική προς εμένα, ότι δηλαδή η σύντροφός μου δεν ένιωθε την αγάπη και την τρυφερότητα που διέπει τον οποιονδήποτε άνθρωπο που είναι γεμάτος με συναισθήματα, αγάπη και φροντίδα για τον άλλον. Ήμουν λειτουργικός αλλά κλειστός, ποτέ εκδηλωτικός, σήμερα θα έλεγα COOL. Ως πότε αντέχεται ένας σύντροφος που είναι επτασφράγιστος φάκελος, μη προσβάσιμος, που δεν μπορεί να μοιραστεί τι τον απασχολεί, τι θέλει, τι χρειάζεται, τι του αρέσει ή δεν του αρέσει; Αργά ή γρήγορα έρχεται ο χωρισμός. Για μένα το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν ήταν και τόσο οδυνηρός ο κάθε χωρισμός, γιατί δεν είχα πρόσβαση στο συναίσθημά μου και μερικές φορές αισθανόμουν και να ξελαφρώνω μάλιστα γιατί τελείωσε αυτό το βάσανο, ότι “πρέπει να εκφράσω κάτι στο οποίο δεν είχα καθόλου πρόσβαση” δηλαδή να εκφράσω το πώς νιώθω. Με τον καιρό όμως, κατάλαβα και άρχισα πραγματικά να νιώθω σαν ανάπηρος ή καλύτερα θα έλεγα Συναισθηματικά Ανάπηρος, επειδή έβλεπα ότι υπήρχε ένα κενό ανάμεσα σε μένα και στους ανθρώπους που είχαν πραγματικό ενδιαφέρον για μένα και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε συναισθηματικά.Την καρδιά δεν μπορείς να την ξεγελάσεις!
Άρχισα να ψάχνω να βρω τρόπο να βοηθηθώ να βγω από αυτόν τον λαβύρινθο, όπου δεν ένιωθα βαθιά μέσα μου κάποιο συναίσθημα αγάπης και εμπιστοσύνης. Ακόμη και στην μητέρα μου, προσπαθώντας να της δείξω αγάπη, αυτό που της έδειχνα το προσποιούμουν. Το καταλάβαινα. Ώσπου πριν τρία χρόνια άρχισα να έχω προβλήματα με την καρδιά μου. Στην αρχή είχα αρρυθμίες και ξαφνικές ταχυπαλμίες που έμοιαζαν με κολπική μαρμαρυγή, δεν υπήρχε όμως διάγνωση παρ’ όλες τις εξετάσεις που έκανα κατά καιρούς. Η συμβουλές που άκουγα ήταν να αποφεύγω όσο γίνεται το στρες στην καθημερινότητά μου. Πώς όμως να αποφεύγω το στρες όταν είχα την αίσθηση ότι εμένα δεν με ταρακουνάει τίποτα! Αυτό εξέπεμπα και στους φίλους μου, αλλά βαθιά μέσα μου, κάποιος ανησυχούσε. Τα συμπτώματα της καρδιάς μου έγιναν πιο συχνά και αυτή η κατάσταση με ανησυχούσε. Από την άλλη πλευρά διαισθητικά δεν ήθελα για κανένα λόγο να πάρω φαρμακευτική αγωγή.
Μια κουβέντα για την Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία με αφύπνησε!
Κάποτε βρέθηκα σε μια συνάντηση με φίλους, όπου ήταν και ο Άρης Χαντζηνάσιος με τη Natasha Green. Η κουβέντα πήρε στροφή με θέμα την Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία και ποιές συνέπειες έχει στην υγεία μας, αν δεν εκδηλωνόμαστε συναισθηματικά. Αφουγκράστηκα με όλες τις αισθήσεις μου τα λεγόμενά τους. Τους άκουσα να λένε ότι πολλές φορές όταν ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εκφράσει τα συναισθήματά του, αντιδρά πολλές φορές η καρδιά του με αρρυθμίες, "σκιρτήματα", ταχυπαλμίες κτλ. για να μας αφυπνίσει, να μας κάνει να προσγειωθούμε στο συναίσθημά μας να νιώσουμε και να το εκφράσουμε, να δείξουμε με λίγα λόγια ότι είμαστε άνθρωποι. Η άποψη αυτή με έκανε να νιώσω κάτι μέσα μου, σαν κάποιος μέσα μου να μου έλεγε: “Άκου, αυτό προσπαθώ και εγώ να σου πω τόσον καιρό!” Η καρδιά, κάνοντας αυτά που κάνει, δεν θέλει να μας εκδικηθεί αλλά τουναντίον με τις αρρυθμίες της ή την ταχυκαρδίες της προσπαθεί να μας χτυπήσει την πόρτα σαν να λέει “Δεν μπορώ άλλο να είμαι μέσα στο κελί που με έχεις βάλει, θα σκάσω”. Και όταν η καρδιά μας αρχίζει να «διαμαρτύρεται» επειδή δεν εκφραζόμαστε συναισθηματικά, έχουμε δυο επιλογές: ή να φοβηθούμε και να ζούμε γεμάτοι αγωνία ή να ψάξουμε να βρούμε τι έχει να μας πει η καρδιά μας. Συνήθως μπαίνουμε στον Φόβο. Αρχίζουμε να φοβόμαστε, τρέχουμε να κάνουμε εξετάσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν βρίσκουν κάποιο οργανικό πρόβλημα. Με τις ιατρικές συμβουλές αρχίζουμε να αποφεύγουμε πολλά από τα πράγματα που μας αρέσουν είτε διατροφικά είτε αφαιρώντας δραστηριότητες για να μην «ερεθιστεί» η καρδιά μας. Ως αποτέλεσμα, με τον φόβο μας κάνουμε ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που η καρδιά με τον δικό της τρόπο προσπαθεί να μας διαμηνύσει: “Ζήσε!” Και η ζωή έχει χαρές έχει λύπη, πόνο, αγάπη, Eυγνωμοσύνη και Eμπιστοσύνη.Όπου υπάρχει φόβος, εκεί δεν έχουμε εμπιστοσύνη. Μέσα στην συζήτηση αυτή που με συνέπαιρνε όσο περνούσε η ώρα, ανακάλυψα ότι ο φόβος με συντρόφευε σε όλη την πορεία της ζωής μου, τουλάχιστον
όσο μπορώ να θυμηθώ συνειδητά. Μάλλον από φόβο να μην πληγωθώ δεν ήθελα να αφήσω την καρδιά μου να με οδηγήσει στην Αγάπη, δηλαδή να αγαπήσω και να αγαπηθώ, να χαρώ ή και να πονέσω.Μέχρι αυτό το σημείο συμφωνούσα και ρώτησα: Και μετά τι γίνεται; Ο Άρις μου απάντησε ότι πριν πάμε στο μετά είναι πολύ θεμελιώδες να δούμε πού εμφυτεύτηκε αυτός ο φόβος προς την αγάπη και την εμπιστοσύνη, να δούμε τι έχει συμβεί. Να κατανοήσουμε δηλαδή την κατάσταση και τον εαυτό μας. Πού και πότε έχουμε πάρει, για παράδειγμα, μια απόφαση εξαιτίας ενός συμβάντος που μας ακολουθεί ίσως σαν κατάρα μέχρι και σήμερα… Και με τις συνεδρίες της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας θα βρεθεί ο δρόμος της Αλήθειας σου.
Και πώς μπορώ να το δω και να βρω επιτέλους τι μου έχει συμβεί και είμαι έτσι όπως είμαι; Ο Άρις μου πρότεινε να κάνω μερικές συνεδρίες Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας και ακόμη καλύτερα αν μπορούσα να κάνω και ένα δεκαήμερο βιωματικό σεμινάριο για να βρω σιγά-σιγά την αλήθεια μου και να δω τι πραγματικά θέλει να μου πει η καρδιά μου.
Οι συνεδρίες της Νέο-ΚρανιοΙερης μου άνοιξαν το δρόμο της καρδιάς
Έτσι έκλεισα την πρώτη από τις πέντε συνεδρίες Νέο-ΚρανιοΙερης που έκανα συνολικά. Στην πρώτη μου συνεδρία που ρώτησα πόσες συνεδρίες θα χρειαζόμουν με το θέμα που έχω, μου απάντησε ότι αυτό εξαρτάται από την επίγνωση και την επαφή που έχω με το σώμα μου και προ πάντων δεν θα έπρεπε να απογοητευτώ αν η πρώτη συνεδρία δεν θα μου έδινε αμέσως πληροφορίες για μένα και για το θέμα της υγείας μου.
- “Αν δεν έχεις επαφή με το σώμα σου, πώς θα μπορέσεις να ακούσεις τι έχει να σου πει;”, ήταν η απάντηση του Άρι.
Ένιωθα ότι δεν πάει άλλο με μένα και επίσης διαισθανόμουν ότι τώρα και με την συγκεκριμένη προσέγ-
γιση της Νέο-Κρανιοϊερής Θεραπείας, θα έβρισκα διέξοδο από τον λαβύρινθό μου. Στην πρώτη και δεύτερη συνεδρία, παρά την προτροπή του Άρι να έχω την προσοχή στραμμένη στο σώμα μου, είχα την αίσθηση ότι μου μιλούσε κινέζικα. Ένιωθα το σώμα μου όμως για μέρες μετά και την αναπνοή μου πολύ ΕΔΩ, παρόντα και αυτό με γέμιζε με κρυφή χαρά, ότι έστω και αυτό το κάτι το νιώθω και το νιώθω αυτή τη φορά συνειδητά σαν κάτι δικό μου.
Στην τρίτη συνεδρία, εκεί που όλα κυλούσαν όπως και στις προηγούμενες δύο, με εμένα να νιώθω λίγο
και να περιγράφω λίγο την κατάσταση του σώματός μου όταν ο Άρις με ρωτούσε για να μπορεί να έχει και αυτός σαν ο Συνοδοιπόρος μου, την εικόνα του πού βρίσκομαι εγώ, ένιωσα από το πουθενά ένα απίστευτα δυνατό σφίξιμο στην περιοχή του στήθους, έναν πόνο που είχα την αίσθηση “πάει τώρα, τετέλεσθαι”.
Πόσο ενθαρρυντική και παρηγορητική όμως ένιωθα την παρουσία του Άρη να με προτρέπει με πραγματικά 5 γραμμάρια της παρουσίας του να μείνω εκεί σε επαφή με τον πόνο, να νιώθω ότι αυτός (ο Συνοδοιπόρος μου) είναι μαζί μου σε αυτήν την επικοινωνία με τον πολύ έντονο πόνο μου. Με το που έκανα ένα βήμα πίσω από το ’’φρικάρισμα’’ στο οποίο με οδήγησε η αίσθηση του πόνου και μπήκα με την παρότρυνσή του να δω τι υπάρχει εκεί που ήταν ο πόνος, εμφανίστηκε σαν από το πουθενά ένα σκηνικό που με τις ερωτοαπαντήσεις που ακολούθησαν μέσω του Θεραπευτικού Διαλόγου περιγράφω παρακάτω:
«Είμαι 8 ετών στο σαλόνι του σπιτιού μας και παίζω στο πάτωμα με ένα αυτοκινητάκι. Δεν είμαι μόνος εκεί αλλά στο βάθος του σαλονιού είναι η μητέρα μου με τον μεγάλο μου αδερφό καθισμένοι στον καναπέ και η μητέρα μου κλαίει απαρηγόρητα. Ο μεγάλος μου αδερφός προσπαθεί να την καθησυχάσει και να την παρακαλεί να του πει τι τρέχει. Περνά αρκετή ώρα ώσπου να ησυχάσει λίγο ο λυγμός της και σαν να μην μπορούσε πλέον να το κρατήσει για τον εαυτό της το μυστικό που κουβάλαγε μέσα της και την πλήγωνε και την έκανε να κλαίει λέει: “Ο πατέρας σας έχει άλλη γυναίκα και δεν σας αγαπάει πια.” Ο πόνος που νιώθω εγώ ο οχτάχρονος εκείνη την στιγμή στο στήθος μου, εκεί στο σαλόνι, που η μητέρα μου και ο αδερφός μου νομίζουν ότι παίζω και δεν παίρνω είδηση του τι συμβαίνει, είναι ακριβώς ο ίδιος ανυπόφορος πόνος που ένιωσα στο στήθος μου στο ξεκίνημα της συνεδρίας. Πόνος που δεν μπορώ να διαχειριστώ εγώ, ένα οχτάχρονο αγόρι. Πόνος ότι ο πατέρας μου, τον οποίο εμπιστεύομαι τυφλά και αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, με πρόδωσε. Και εκεί, ακριβώς εκείνη τη στιγμή παίρνω την απόφαση ότι:“Εγώ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να εμπιστευτεί και να αγαπήσει κανέναν.”
Ένιωθα να σφίγγει το σώμα μου, να γίνεται βαρύ και ασήκωτο σαν να σέρνομαι και αυτό το βάρος το ένι-
ωθα σε όλη μου την ζωή. Σαν να ήμουν ένας βράχος δυσκίνητος. Άρχισα να κλαίω, βιώνοντας τον πόνο
της εγκατάλειψης στην συνεδρία εκεί στο σκηνικό ως οχτάχρονος, επιτέλους να τους δείξω ότι τα άκουσα όλα, ότι πονάω με αυτήν την αλήθεια. Δεν ξέρω για πόση ώρα έκλαιγα. Δεν θυμάμαι πότε έκλαψα τελευταία φορά, πότε ένιωσα τα δάκρυά μου να κυλάνε στα μάγουλά μου και να τα δροσίζουν. Βρήκα το θάρρος να δείξω στη μητέρα μου και στον θυμωμένο μεγάλο μου αδερφό, τον πόνο μου, την απόγνωσή μου και ότι τους χρειαζόμουν τώρα που πονούσα. Με πήραν στην αγκαλιά τους (ΛΥΤΡΩΣΗ!) και ένιωσα ότι δεν είμαι μόνος, ένιωσα ότι μπορούσα να δείξω ότι είμαι ευάλωτος και αδύναμος. Ο πόνος στο στήθος μου (στο στήθος του οχτάχρονου) έφευγε, αφήνοντας μια ευχάριστη ζεστασιά. Ξαφνικά υπήρχε χώρος στο στήθος μου και η αίσθηση σαν να ξεφορτώθηκα ένα βάρος. Το σώμα μου ήταν ανάλαφρο. Το ένιωθα πολύ ζωντανό. Με ένιωθα πάρα πολύ ζωντανό. Ένιωθα την καρδιά μου παρούσα σαν να μου λέει: “Καλώς επέστρεψες στο σπίτι σου”.
.jpg)
Ένιωσα λυτρωμένος μετά από αυτή τη συνεδρία. Ο πόνος στο στήθος μου που ήταν η απαρχή της ιστορίας μου που ξετυλίχτηκε, έφυγε και την θέση του πήρε μια γλυκιά αίσθηση ότι είμαι γεμάτος και πλήρης. Επιτέλους βρήκα την καρδιά μου, αυτή που τόσο καιρό προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου. Ήμουν συγκινημένος, πράγμα πρωτόγνωρο για μένα. Μπορούσα να κατανοήσω εμένα, ότι με αυτή μου την απόφαση ήταν αδύνατο να μπορέσω να επιτρέψω την Αγάπη να μπει μέσα μου και να την νιώσω.Στις επόμενες δύο συνεδρίες που ακολούθησαν, έμαθα να προσφέρω εγώ, ο ενήλικας, την αγάπη μου στον οχτάχρονο, να του δείξω ότι μπορούμε να πορευτούμε οι δυο μας μαζί και εγώ, ο ενήλικας, να τον εμπιστεύομαι στον αυθορμητισμό του, στην ζωντάνια του, την δίψα για ζωή, την ελευθερία και την Αγάπη που είναι η πληρέστερη μορφή Ελευθερίας. Αυτός δε ο μικρός μπορεί να έρχεται όποτε θέλει στην αγκαλιά μου και να παίρνει αυτό που χρειάζεται: Αγάπη και Αποδοχή. Μετά από πέντε συνεδρίες σε ένα διάστημα τριών μηνών, βρήκα ένα μονοπάτι που οδηγεί στον θησαυρό μέσα μου που είναι το θάρρος μου να δείξω το ΝΟΙΩΘΩ μου και έτσι γίνω πιο ανθρώπινος, χαρούμενος, λυπημένος, γεμάτος ευγνωμοσύνη για την ύπαρξή μου και την μοναδικότητά μου.
Έτσι βρήκα την απάντηση στην ερώτηση που είχα στην πρώτη μας κουβέντα για την Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια δηλαδή σ’ αυτό το: ΜΕΤΑ τι γίνεται;
Περιττό να πω ότι η καρδιά μου δεν με ενόχλησε από κει και μετά, πάει ένας χρόνος τώρα! Έτσι αποφάσισα να πάρω και εγώ το μονοπάτι αυτό της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας και να κάνω την εκπαίδευση. Κάθε φορά όταν ετοιμάζομαι για το επόμενο LEVEL της εκπαίδευσης είμαι γεμάτος γλυκιά αγωνία και ανασφάλεια, περιμένοντας να δω ποια είναι η επόμενη Αλήθεια μου την οποία το σώμα μου μου επιφυλάσσει να βιώσω και να λυτρωθώ!
< Επιστροφή
