neocranio

Νεο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια - ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ και ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ από Σεμιναριο ΑΡΧΑΡΙΩΝ

Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία Εμπειρίες από Σεμινάριο ΑΡΧΑΡΙΩΝ στην Θεσ/νίκη
Natasha και Άρη,
Κάποιες μη-σκέψεις από την πρώτη εμπειρία μαθητείας μου στη Νεο-KρανιοΙερη Θεραπεια στο σεμινάριο Αρχαρίων.
Δεν γνώριζα τίποτε γι’ αυτή τη θεραπευτική μέθοδο. Δεν είχα καμία σχέση με εναλλακτικές θεραπείες ούτε και με το φιλοσοφικό τους υπόβαθρο. Βρέθηκα στην παρέα της Νεο-ΚρανιοΙερής Θεραπείας του Άρη Χαντζηνάσιου και της Natasha’s, παρακολουθώντας το πρώτο διήμερο σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη 3 και 4 Φεβρουαρίου,  θέλοντας μου να μάθω για να βοηθήσω δικό μου άνθρωπο. Με έστειλαν λοιπόν εκεί, κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να αφεθώ με εμπιστοσύνη σ’  αυτή την κλήση. Γατί όταν κάποιος μας στέλνει κάπου κι εμείς λέμε το «Ναι!»  κάτι υπάρχει εκεί για μας που μας αφορά, έστω κι αν δεν το γνωρίζουμε. Ίσως μάλιστα  επειδή δεν το γνωρίζουμε. Επειδή έχουμε επίγνωση της άγνοιάς μας γι’ αυτό είμαστε ανοιχτοί στη γνώση του. Αυτή η σωκρατική επίγνωση της άγνοιας είναι λυτρωτικά προπαρασκευαστική. Καταγράφω λοιπόν συνοπτικά την πρώτη αυτή εμπειρία μου στη Νεο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια.
  1. Το αίσθημα: Χαλάρωση και ηρεμία. Αυτό ένιωσα. Δεν είχα καμία οραματική εμπειρία. Ωστόσο, μετά το διήμερο αυτό σεμινάριο αρχαρίων ένιωσα ξεκούραση, ενώ λογικά θα έπρεπε να νιώθω κούραση. Λογικά...
  2. Οι σκέψεις: Έμαθα ότι στο χέρι μου είναι  να διαχειρίζομαι τις σκέψεις μου και να μην τις αφήνω ανεξέλεγκτες. Να μην τους επιτρέπω να ανοίγουν την πόρτα και εισβάλουν απρόσκλητες και τυραννικές στη ζωή μου. Να χτυπούν την πόρτα πρώτα και να ρωτούν, «μπορώ να περάσω τώρα ή να περιμένω;» και όχι να μπαίνουν στο σαλόνι με λασπωμένα παπούτσια, να στρογγυλοκάθονται όπου θέλουν και να βάζουν τα πόδια τους πάνω στο τραπέζι την ώρα που τρώω. Ναι, έχουν και οι σκέψεις τη θέση τους και την ώρα τους στη ζωή μου, αλλά δεν θα γίνουν ο τύραννος. «Μπορώ να περάσω;», πρώτα να ρωτούν.
  3. Οι προσδοκίες και η ευθύνη: Έμαθα ότι το να έχεις προσδοκίες που δεν μπορείς να τις σηκώσεις κάνει κακό στην υγεία σου και στην υγεία των άλλων. Δεν θεραπεύω εγώ, είμαι απλά εδώ μάρτυρας της δικής σου θεραπείας, αν το θελήσεις. Είμαι εδώ και σ’  ακούω. Δεν έχω προσδοκία να σε θεραπεύσω. Δεν σηκώνω το βάρος της ευθύνης της δικής σου θεραπείας, αλλά είμαι εδώ ολόκληρος και σ’ ακούω με τα χέρια μου και με ολόκληρο το σώμα μου άδειο από σκέψεις. Μόνη πρόθεσή μου είναι να είμαι εδώ μαζί σου τώρα.
  4. Η ομάδα: Δεν θεραπευόμαστε μόνοι μας αλλά ζούμε μαζί τη θεραπευτική εμπειρία. Το διακριτικό ενδιαφέρον του άλλου να παρίσταται ως μάρτυρας και συνταξιδιώτης λειτουργεί ως καταλύτης, διευκολύνοντας το δικό μας προσωπικό ταξίδι, αν εμείς το θελήσουμε. Το αίσθημα της κοινότητας μιας ομάδας προσώπων που ζει στο εδώ και τώρα της κοινής εμπειρίας, χωρίς το βάρος των σκέψεων του παρελθόντος ή του μέλλοντος του καθενός μέλους  της χωριστά. Δεν σε βαραίνει ο άλλος που είναι δίπλα και μαζί σου. Σε απελευθερώνει.
  5. Το άγγιγμα: Το διακριτικό και σχεδόν ανεπαίσθητο (κάποιων γραμμαρίων) άγγιγμα στην Νεο-KρανιοΙερή Θεραπεία μου θύμισε ένα απόσπασμα από τον Πλάτωνα που αναφέρεται στο άγγιγμα του Σωκράτη και στη βελτιωτική επίδραση στους φίλους του (δεν τους ονόμαζε ο ίδιος «μαθητές» του αλλά «φίλους»/εταίρους). Στον πλατωνικό Θεάγη (130), λοιπόν,  ο νεαρός Αριστείδης, έχοντας στερηθεί ακούσια τη συναναστροφή του με τον Σωκράτη για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν τον ξανασυναντά, κάνει έναν απολογισμό αυτής της συναναστροφής με τα εξής λόγια: «Θα σου πω, Σωκράτη»,  είπε, «κάτι απίστευτο αλλά αληθινό. Από σένα [Σωκράτη] δεν έμαθα απολύτως τίποτε, όπως ξέρεις και εσύ ο ίδιος. Αλλά, κάθε φορά που ήμουν μαζί σου βελτιωνόμουν, ακόμη και όταν βρισκόμουν απλώς στο ίδιο σπίτι με σένα, και ούτε καν στο ίδιο δωμάτιο, αν και είχα μεγαλύτερη βελτίωση όταν ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Και η βελτίωση μου φαινόταν ακόμη μεγαλύτερη, όταν, όντας στο ίδιο δωμάτιο, είχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω σου, καθώς μιλούσες, παρά οπουδήποτε αλλού. Αλλά την πιο μεγάλη βελτίωση την είχα κάθε φορά που καθόμουν δίπλα σου και σε άγγιζα. Τώρα όμως όλα αυτά χάθηκαν».
Κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί νιώθω τον κίνδυνο της διολίσθησης από το πρωτογενές αίσθημα της μη-σκέψης στη νοητική κατασκευή. Η σκέψη είναι ύπουλη ακόμη κι όταν σκέφτεσαι πώς να μην τη σκέφτεσαι. Δεν γνωρίζω αν θα έχει συνέχεια αυτή η εμπειρία συμμετοχής μου στην Νέο-ΚρανιοΙερή κοινότητα. Οπωσδήποτε όμως κάποια βήματα κερδισμένα έγιναν. Οι δυνατότητες είναι εκεί μπροστά και περιμένουν να ερωτηθούν από εμάς.
 
Δημήτρης Βλάχος, 9 Φεβρουαρίου 2018

 

< Επιστροφή
ΕΠΑΝΩ