neocranio

Ο Δάσκαλος OSHO στην Νεο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια

Ο OSHO και η Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία

O OSHO είναι ένας πολύ σημαντικός Δάσκαλος της ανθρωπότητας (συγκαταλέγεται στις 200 πιο σημαντικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα), του οποίου η διδασκαλία είναι ενσωματωμένη στην πορεία της εξέλιξης της Νέο-ΚρανιοΙερης Θεραπειας. Τον OSHO είχα την τύχη να συναντήσω τρεις φορές στην ζωή μου/(Άρης) στην PUNE ή POONA όπως ονομαζόταν παλαιότερα, στο OREGON/USA την περίοδο που ήταν σε σιωπή και στην PUNE ξανά όταν επέστρεψε εκεί. Ήταν μια μοναδική εμπειρία η οποία με/μας συντροφεύει και μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της Αυτογνωσίας και της Συνειδητότητας και μαζί μας και η Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια. Ο Διαλογισμός όπως τον όρισε και τον έδωσε στην ανθρωπότητα ο OSHO είναι μέρος της φιλοσοφίας μας στην Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία. Για να μπορεί κανείς να θεραπεύσει τον εαυτό του είναι απολύτως αναγκαίο να βρει τον πραγματικό του εαυτό δηλαδή το: "Ποιος είμαι;".
Ο άνθρωπος αρρωσταίνει από δική του αιτία και μόνο και μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό του μόνο μέσω της Συνειδητότητάς και της Επίγνωσής του. Όταν η Δασκάλα μας Bhadrena προσήλθε στον OSHO το μακρινό 1984  για να του εξηγήσει πως λειτουργεί η Κρανιοϊερή Θεραπεία,- την οποία αυτή δίδασκε στην Ευρώπη ήδη- και να την προσφέρει σαν εκπαίδευση στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο OSHO MULTIVERSITY στην POONA, της είπε ότι αυτή η θεραπεία θα πρέπει πρώτα να ενσωματώσει τον Διαλογισμό, τον δρόμο προς τα μέσα του ανθρώπου και αυτή θα είναι η ΑΣΚΗΣΗ της. Να βρει δηλαδή η ίδια τον δρόμο ή το μονοπάτι που η ΚρανιοΙερή Θεραπεία θα εναγκαλίσει το όραμα του OSHO τον άνθρωπο "Ζορμπάς ο Βούδας".  Όταν θα έχει την αίσθηση ότι τα κατάφερε τότε μπορεί να ξανάρθει να του εξηγήσει ξανά την αλλαγή και μετά θα της πει αν είναι έτοιμος ο κόσμος για την καινούρια προσέγγιση της ΚρανιοΙερης Θεραπειας. Μετά από έξη χρόνια προσήλθε στον Δάσκαλο της τον OSHO και του εξήγησε πως βρήκε τον δρόμο να ενώσει την ΚρανιοΙερη Θεραπεια με τον Διαλογισμό όπως τον διδάσκει ο OSHO. Και έτσι μέσα από την καθοδήγηση του OSHO εμπνεύστηκε η νέα μέθοδος που ονομάστηκε OSHO CRANIOSACRAL BALANCING, το οποίο διδαχθήκαμε και εμείς.
Στην Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια Ο OSHO είναι ο Δάσκαλος που μας δίδαξε με τον δικό του εντελώς άμεσο τρόπο να είμαστε Αυθεντικοί. Να μην κρυβόμαστε πίσω από τους καλούς τρόπους και τα πρέπει και τα δήθεν μας. Αυτά είναι συμπεριφορές που αργά ή γρήγορα στην ζωή μας θα μας δημιουργήσουν προβλήματα. Και επειδή ο OSHO  ήταν πολύ αυθεντικός σαν Δάσκαλος και έλεγε τις Αλήθειες για την κοινωνία, τους πολίτικούς, την εκκλησία, τους Μουλάδες των μουσουλμάνων και τα διάφορα δόγματα των κοινωνιών, γι' αυτό όλοι αυτοί τον κυνήγησαν.Γιατί έλεγε με πολύ απλόν τρόπο την Αλήθεια.
Στην Νέο-ΚρανιοΙερη Θεραπεια δεν λέμε ότι θα θεραπεύσουμε εμείς το οποιονδήποτε Ασθενή αλλά αντιθέτως πρεσβεύουμε ότι ο άνθρωπος από μόνος του μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτόν του. Ο Διαλογισμός είναι ένα πολλή άμεσο μέσον για να βρει ο καθένας μας την συνειδητότητά του. Μέσα από την συνειδητότητα μπορεί να δει τι από αυτά που κάνει και δείχνει είναι δικό του και τι είναι ξένο και όχι δικό του. Και ο OSHO είναι Ο Δάσκαλος που έδειξε στον άνθρωπο με πολλά μέσα, τρόπους και μεθόδους να μπορέσει να δει και να συνειδητοποιήσει το ποιος είναι και τι κάνει αυτός ο ίδιος και ότι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του και δεν εξαρτόμαστε από κάποιον ή κάποιους από έξω.
Η Νέο-ΚραιοΙερη Θεραπεια είναι Διαλογισμός όπως ο OSHO τον έφερε κοντά στους ανθρώπους. Διαλογισμός σημαίνει "Δεν Κάνω" αλλά απλά είμαι εκεί παρών στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ. Και στις συνεδρίες μας είμαστε απλά εκεί. Έχουμε κλειστά τα μάτια και είμαστε εκεί. Για να μπορεί όμως κάποιος να είναι εκεί είναι σημαντικό να βρει πρώτα ποιος είναι και να μπορεί να αφουγκραστεί πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό. Μέσα από την διεργασία του αυτοπροσδιορισμού του ξανά από τη αρχή μπορεί να γίνει ή μάλλον να είναι ανοιχτός για το άλλον τον Ταξιδιώτη όπως εμείς ορίζουμε τον Θεραπευόμενο.
Ο πόνος είναι στην Νέο-ΚρανιοΙερή Θεραπεία το μέσον ή μάλλον η είσοδος του κάθε ανθρώπου στην συνειδητότητά του. Τον προσδιόρισε πολύ σοφά ο φωτισμένος Δάσκαλος OSHO από το 1963 ήδη, σαν το δρόμο προς την φώτιση.
Λέει λοιπόν ο OSHO για τον πόνο:


Μεταμόρφωσε τον πόνο σε Φώτιση
  • Η Βουδιστική Αλχημεία είναι η Μεταμόρφωση του πόνου. Ο πόνος δεν είναι εναντίον σου, απλώς δεν ξέρεις πως να τον χρησιμοποιήσεις. Το δηλητήριο δεν είναι εχθρός σου, απλώς δεν ξέρεις πως να φτιάξεις φάρμακο απ' αυτό. Σε σοφά χέρια, το δηλητήριο γίνεται γιατρικό. Σε ανόητα χέρια, το γιατρικό μπορεί να γίνει δηλητήριο. Όλα εξαρτώνται από εσένα, από την επιδεξιότητα σου.
Αυτή είναι η Βουδιστική οπτική και αυτή είναι η συνεισφορά του Βουδισμού στον κόσμο, επειδή αυτό είναι μια εσωτερική Αλχημεία. Αποδέξου τον πόνο. Μην αντιστέκεσαι, μην τον πολεμάς, μη θυμώνεις μαζί του! Απορρόφησε τον,επειδή μονό έτσι μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι ύψιστο.
Η Τέχνη του να μεταμορφώσεις τον πόνο και τα βάσανα σε κάτι καλό είναι η τέχνη του να βλέπεις την αναγκαιότητα του αντίθετου. Το φως μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει το σκοτάδι. Τότε γιατί μισείς το σκοτάδι; Χωρίς το σκοτάδι δεν θα υπήρχε φως, οπότε εκείνοι που αγαπούν το φως και μισούν το σκοτάδι, βρίσκονται σε δίλημμα. Δεν ξέρουν τι κάνουν.
Η Ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον θάνατο. Τότε γιατί μισείς τον θάνατο; Ο θάνατος δημιουργεί το χώρο για να υπάρξει ζωή. Ο θάνατος είναι ο μαυροπίνακας, πάνω στον οποίον γράφεται η ζωή με άσπρη κιμωλία. Ο άγιος μπορεί να υπάρξει μόνον εξαιτίας του αμαρτωλού. Γι' αυτό ο Βούδας λέει να μη μισείς τον αμαρτωλό. Είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Πρέπει κανείς να δεχτεί και τις δυο όψεις σαν μέρος του πακέτου της ζωής. Με αυτή τη δεκτικότητα μπορείς να μεταμορφώσεις τα πράγματα. Μόνο μέσα από αυτή τη δεκτικότητα είναι δυνατή η μεταμόρφωση.
Πριν ,μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο θα χρειαστεί να γίνεις παρατηρητής. Αυτό είναι το τρίτο σημείο.
Το πρώτο είναι να μην αντιστέκεσαι στον πόνο. Το δεύτερο είναι να ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά και το τρίτο είναι να είσαι παρατηρητής. Επειδή αν είσαι παρατηρητής του πόνου σου, θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις. Τη στιγμή που ταυτίζεσαι με τον πόνο, θέλεις να τον ξεσκαρτάρεις, να τον πετάξεις, να τον ξεφορτωθείς επειδή είναι οδυνηρός. Αν όμως είσαι παρατηρητής, τότε ο πόνος χάνει όλα του τα αγκάθια. Τότε υπάρχει ο πόνος κι εσύ τον παρατηρείς. Είσαι απλώς ο καθρέπτης. Δεν έχει καμιά σχέση μαζί σου. Η ευτυχία έρχεται και φεύγει, η δυστυχία έρχεται και φεύγει. Εσύ είσαι εκεί, ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει. Η ζωή έρχεται και φεύγει, ο θάνατος έρχεται και φεύγει, μα ο καθρέφτης δεν επηρεάζεται.
Όταν είσαι παρατηρητής δημιουργείται απόσταση. Και μόνο όταν υπάρχει απόσταση, μπορείς να παρατηρήσεις αυτό που συμβαίνει. Και μέσα από αυτή την παρατήρηση, μπορείς να μεταμορφώσεις τα κατώτερα μέταλλα σε χρυσό. Μόνο μέσα απ' αυτή την παρατήρηση γίνεσαι επιστήμονας του εσώτερου, ένας ανεπηρέαστος παρατηρητής. Τώρα ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα και μπορούν ν' αλλάξουν το ένα στο άλλο. Τότε δεν τίθεται ζήτημα να καταστρέψεις τον πόνο, αλλά να τον μεταμορφώσεις σε κάτι ευεργετικό. Τότε μεταμορφώνεις το Δηλητήριο σε ΝΕΚΤΑΡ.


Συγκεντρώσου στον πόνο του σώματός σου και θα δεις!
  • Όταν πονάει το σώμα σου, διαλογίσου και παρατήρησε το σημείο που πονάει. Και τότε θα δεις ένα παράξενο πράγμα. Όταν παρατηρείς διαλογιστικά το σημείο που πονάει, αυτό συρρικνώνεται. Προηγουμένως ένιωθες τον πόνο σε ολόκληρο το πόδι και παρατηρώντας τον συγκεντρώθηκε μόνο στο γόνατο. Συνέχισε να τον παρατηρείς και θα νιώσεις πως δεν είναι ολόκληρο το γόνατο που πονάει, αλλά ένα σημείο σαν το κεφάλι της καρφίτσας. Συνέχισε να παρατηρείς και ξαφνικά το κεφάλι της καρφίτσας εξαφανίζεται και θα νιώσεις να γεμίζεις με ευτυχία. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Επειδή εσύ και το σώμα σου είσαστε δύο, δεν είστε ένα. Εκείνος που παρατηρεί είσαι εσύ και αυτό που παρατηρείς είναι το σώμα σου. Όταν το παρατηρείς, το χάσμα μεγαλώνει, η ταύτιση σπάει. Για να παρατηρήσεις κάτι, πρέπει να πάρεις απόσταση από αυτό. Αυτή η απόσταση δημιουργεί το χάσμα. Και όταν παρατηρείς τον πόνο, ξεχνάς την ταύτιση. Ξεχνάς το "ΕΓΩ ΠΟΝΑΩ". Τώρα εσύ είσαι ο παρατηρητής και ο πόνος είναι κάτι άλλο. Παρατηρείς τον πόνο, δεν πονάς. Η αλλαγή από την αίσθηση του πόνου στην παρατήρηση του πόνου δημιουργεί το χάσμα. Και όταν το χάσμα μεγαλώνει, ξαφνικά ξεχνάς εντελώς το σώμα και αντιλαμβάνεσαι μόνο την συνειδητότητα. Αν μπορείς να παρατηρείς τον πόνο χωρίς να ταυτίζεσαι, θα φτάσεις σε ένα σημείο, που θα μπορέσεις να παρατηρήσεις την εσωτερική καθαρότητα, θα σου αποκαλυφθεί η εσωτερική αθωότητά σου. Για πρώτη φορά, θα αποκτήσεις επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είσαι το σώμα. Και από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δει είσαι το σώμα, η ζωή σου θα αλλάξει εντελώς, επειδή ολόκληρη η ζωή σου είναι γύρο από το σώμα σου. Από την στιγμή που θα γνωρίσεις ότι δεν είσαι το σώμα, δεν μπορείς να συνεχίσεις την ίδια ζωή, στην οποία έχει χαθεί το κέντρο σου. Όταν δεν είσαι το σώμα, τότε πρέπει να δημιουργήσεις μια καινούρια ζωή, προσανατολισμένη στο κέντρο σου. Από τη στιγμή που θα γνωρίσεις ότι δεν είσαι το σώμα, ολόκληρος ο κόσμος σου εξαφανίζεται. Δεν μπορείς να τον υποστηρίξεις άλλο πια. Και τότε εμφανίζεται ένας διαφορετικός κόσμος, ένας κόσμος συμπόνιας, αγάπης, ομορφιάς, αλήθειας, καλοσύνης και αθωότητας. Το κέντρο έχει μετατοπιστεί και δεν είναι πια το σώμα αλλά η συνειδητότητά σου.
ΕΠΑΝΩ